In de Bijbel wordt de toestand van ons hart nogal eens vergeleken met water. Jezus spreekt over helder water dat uit je hart opwelt en niet alleen verfrissing geeft aan je eigen ziel, maar ook aan de mensen om je heen (Jh. 7). Jesaja waarschuwt voor een hart vol troebel water, zelfs stinkend water, door in een toestand te geraken waarbij je hoe langer hoe meer aan vitaliteit en leven inboet. Je leeft niet meer, maar wordt geleefd. Langzaam wordt het water van je hart troebel en dan komen de algen en de stank. Je slibt als het ware steeds meer vast in een levensritme waar geen frisheid en helderheid meer vanuit gaan (Jes. 57). Jeremia spreekt over de geestelijke toestand van het hart dat lijkt op een regenput vol scheuren en barsten. De eenvoudige oorzaak die Jeremia aanwijst: Je hebt God, als jouw bron van levend water verlaten en bent gezwicht voor wat de mensen vinden (Jer.2). Ben jij iemand die zichzelf graag wil bewijzen? Buig je altijd maar mee met de verwachtingen van anderen? Zie je het hele leven als een grote concurrentiestrijd van winnen of verliezen? Lijd je aan controledwang, of vraag je je continu af of je wel goed genoeg bent? Dan heeft Jeremia het over jou. Ten diepste geloof je niet in Gods acceptatie en liefde, maar zoek je je waarde en bestaansrecht in wat de mensen van jou vinden. Gebroken mensen, die jou langs het meetlint van hun eigen gebroken criteria leggen en dan bepalen of jij er wel mag zijn. Van Anselm Grün heb ik geleerd dat de meest heldere bronnen van ons leven vaak op te diepen zijn in onze kindertijd. Toen we nog niet werkten voor geld, populariteit nog onbelangrijk was en toen we nog niet wisten dat er überhaupt zoiets als een maatschappelijke ladder bestond. In die jaren vinden we veel helder water, omdat we gedreven werden door wat ons hart ons ingaf om te doen. Instinctief klommen we in bomen, of bouwden we een hele fantasiewereld van lego. We traden op tijdens de miniplaybackshow op school en zorgden als dokter voor onze zieke patiëntjes. Het zijn deze kleine oorspronkelijke waterstroompjes, die iets laten zien van wat er leeft in ons hart. Het zijn deze stroompjes die zich door de jaren heen willen ontwikkelen tot een bruisende rivier, waar de volwassen jij volledig in op kan gaan. Niet wat de mensen vinden telt, maar wat God ten diepste in jou heeft gelegd. Oke, ik ga op ontdekkingstocht, terug in de tijd. Een moment waarop ik als kind mijn geluk niet op kon was toen mijn vader mij meenam door de bergen van Oostenrijk. We namen ons rugzakje mee, waren onder de indruk van de schoonheid van de natuur, zwommen in ons blootje, in een kraakhelder, ijskoud bergmeer en waren continu alert of we nog wat gemzen zouden zien. We genoten van elkaar, het uitzicht en de stilte. Of het moment dat ik leerde paardrijden van mijn buurmeisje. Ze had een geweldig mooie verzorgpony en in mijn beleving kon er niemand zo goed paardrijden als zij. Op een dag, nadat ik al behoorlijk wat geoefend had, reden we samen in rengalop langs het kanaal. Zij voorop en ik met m`n kleine kontje op een veel te grote pony achter haar aan. Het ultieme gevoel van vrijheid, de wind door je haar, heerlijk spelen in de natuur.
Ik herinner mij dat mijn moeder een oude surfplank op de kop had getikt. Ik ben weet ik niet hoe vaak in m`n uppie met de surfplank op mijn fietskarretje naar het water gereden, om daar helemaal alleen te zijn. Het surfen vond ik geweldig, maar minstens met zo fijn was het om te genieten van de stilte op het meer.
Ik koester een aantal momenten waarop vriendjes van school iets heel persoonlijks bij mij kwijt durfden. Een vriendje vertelde me wat de scheiding van zijn ouders met hem had gedaan en een ander vriendje deelde iets met me over een zeer ongemakkelijke thuissituatie. Ik had geen idee wat ik er mee kon, maar ik herinner me het gewicht van de gesprekken en hoe bijzonder het was dat ze het met mij durfden te bespreken.
Tijdens een kajak-kamp in Zuid Frankrijk viel de beleving van de natuur samen met een diepe ontmoeting met God. Het is een van mijn meest dierbare herinneringen. Samen met een groepje leeftijdsgenoten in een bubbel te zijn, iets nieuws beleven en leren om je hart te openen voor God. Zo kwetsbaar, zo echt, zo goed.
In mijn mooiste herinneringen ben ik in de natuur, voel ik me verbonden met de mensen om me heen, beleven we samen nieuwe dingen, is God in ons midden en voelt het veilig om helemaal jezelf te zijn. Vanuit de herinneringen van toen welt een gebed op voor nu. Ik bid dat de stroompjes van toen mogen uitmonden in een rivier vol leven, waar vreugde en zegen van uit gaat. Terug naar de natuur, terug naar de echte verbinding met God en terug naar de echte verbinding met de mensen om me heen. Een leven waar het veilig is, voor mezelf en de ander, om helemaal jezelf te zijn. Ik verlang naar bakken, rivieren, zeeën, vol van heldere water!
Wat lijkt het me leuk om hieronder een paar verhaaltjes te lezen van mooie herinneringen uit het verleden van mensen die dit lezen. Wanneer je teruggaat naar de herinnering van toen kan het maar zo eens uitmonden in een heldere rivier voor de toekomst.
